İbrahim Köçkünün şeirləri

   Kimlərə qaldı

Qartallı qayalar, sonalı göllər,

Gözəllik obası kimlərə qaldı?

Çəkildi, yox oldu o ağır ellər,

Bəs yurdu-yuvsı kimlərə qaldı?

Qəlbi təmiz olan arxayın yatır,

Oyan, Azərbaycan, qonşu daş atır.

Kimlər toxum səpir, kim ara qatır,

"Qardaşlıq dünyası" kimlərə qaldı?

Hələ sağalmamış o sinə dağın,

Saraldı bənizin, soldu yanağın.

Sındı Göyçə adlı bir şah budağın,

Doğmalar doğması kimlərə qaldı?

Yandı babaların hikmət dünyası,

Müqəddəs torpaqlar bayquş yuvası.

Oxunmur “Quran”ı, tutulmur yası,

Sürdüyü səfası kimlərə qaldı?

Sazlı-sözlü diyar yaslı qalıbdı,

Göyçənin qulağı səsli qalıbdı.

Dağılıbsa yurdu nəsli qalıbdı,

Çəkməyə cəfası kimlərə qaldı?

Dədə Qorqud gəzib, qopuz çalıbdı,

Ələsgər dolanıb, ilham alıbdı.

İbrahimin qəlbi orda qalıbdı,

Vəfadar vəfası kimlərə qaldı?

              XXX

              Anama

Çəkib keşiyimi layla çalardın,

Beşiyim başında bütün gecələr.

Bir yerim ağrısa qadam alardın,

Dolanıb başıma hər axşam-səhər.

Saçların ağarır keçdikcə zaman,

Neyniyim, qeydinə qala bilmirəm.

Qocalıq yapışıb artıq yaxandan,

Mən səni əlindən ala bilmirəm.

Baş ağardı, ömrün qarlı qışıdı,

Alnında qırışlar həyat çəhlimi.

Varmı bu dünyanın tayı, yaşıdı,

Gələnlər, gedənlər bir karvan kimi.

Bir çarə bilsəydi, ölməzdi loğman,

Təbiət sirrini kim aça bilər?

Dünya əbədidir, hakimdi zaman,

Onun tilovundan kim qaça bilər?

De, sənin borcunu necə qaytarım?

Onunçün yüz ömür gərəkdir mənə.

Olaydı əlimdə kaş ixtiyarım,

Ana, gəncliyimi verərdim sənə.

            XXX

Yol verin, keçməyə tədbirli dağlar

Kəlbəcər tərəfdən dağların başına çıxdıq ki, Göyçəyə baxaq, amma duman olduğundan heç nə görmədik.

Buluddan çalması, duman rübəndi,
Ulu nənəm kimi abırlı dağlar.
Çeşmə gözlərinin yaşı ələndi,
Səbirsiz olubdu, səbrli dağlar.

Daha zirvəsinə çıxa bilmirik,
Ana Göyçəmizə baxa bilmirik,
Neynirik, düşməni yıxa bilmirik,
Yol verin, keçməyə tədbirli dağlar.

O yalçın qayalar məyus baxırlar,
Hanı ağ sürülər, qızıl naxırlar?
Sakinlərin qorxa-qorxa çıxırlar,
Olubsunuz sirli, sehirli dağlar.

Möcüzəsi tutan Azərbaycanı,
Miskinin, Bayramın ocağı, hanı?!
İsmayıltək olum qada qurbanı,
Xalqımın yolunda, a sirli dağlar.

Gəlmişəm bir məzar yeri almağa,
Qoynunda əbədi ölüb qalmağa.
Qovuşsam, babalar yatan torpağa,
Ruhum gəzər sizdə, mehrli dağlar.

İbrahim didərgin, siz yerlisiniz,
Min bir möcüzəli, sehrlisiniz.
Bəs niyə qəhərli, fikirlisiniz,
Çəmənli, çiçəkli, ətirli dağlar?

          XXX

Görəsən, Allah

Fələk  qəzasına, bəndə qəsdinə,

Tapılarmı çarə, görəsən, Allah?!

Haqsız fərmanların haqlı üstünə,

Çəkilərmi qara, görəsən, Allah?!

Toydumu, yasdımı - qardaş nə bildi,

Araya tikanlı məftil çəkildi.

Həsrət qoyan bizi neçə yüz ildi,

Açılarmı ara, görəsən, Allah?!

Bilmirəm qardaşım varlıdır kasıb,

Yoxsa ki, cəlladlar dardanmı asıb?

O tayı, bu tayı bağrıma basıb,

Gedəcəmmi ora, görəsən, Allah?!

Bölüşüb Vətənin dərdi-sərini,

Birgə keçirəydik xeyir-şərini.

Dar gündə axtarıb biri-birini,

Birləşərmi para, görəsən, Allah?!

Bu bağlı həsətə tapıldı açar,

Söküldü aradan tikanlı hasar.

Köçkünəm, ürəyi yaralı, naçar,

Sağalarmı yara, görəsən, Allah?!

         XXX

   Dünyanın 

Dünya əsəbidi, dünya xəstədi,

Yaman pərişandı halı dünyanın.

Tükdən asılıdı, düymə üstədi,

Boşalmaq vaxtıdır dolu dünyanın.

Qanunu hamıya olsa da aşkar,

Gücsüzə qıfıldı, güclüyə açar.

Kiminin əlində külli-ixtiyar,

Kimiyə pəhrizdi pulu dünyanın.

Ölü məhkum olur, tarix yoxlanır,

Diri canilərsə başda saxlanır.

Fitnəkar ucundan milyonlar yanır,

Dönüb zəhər olur balı dünyanın.

Tapdayır kəsdiyi çörəyi-duzu,

Yaraqlı qurd olub, yaraqsız quzu.

Pozulmaz taleyin yazdığı yazı,

Tapılar sahibi xalı dünyanın.

Kimi raket yığır, kimi zər yığır,

Kimi sevinc yığır, kim kədər yığır,

Hər kəs nə yığırsa, bil hədər yığır,

Şirindi özünə malı dünyanın.

Bir yandan ucalır göydələn bina,

Bir yandan partlayıb, dağıdır mina.

Oğul verib tabut alır çox ana,

Kəsilməyir qiyli-qalı dünyanın.