Eynulla Sadıqın şeirləri

Necə qocaldım

Bir gün ayıldım ki, yaşım yarıdı,

Özüm də bilmədim necə qocaldım.

Gündüz dolanışıq qatdı başımı,

Fikirlər cəm oldu gecə, qocaldım.

Mən necə qocaldım, necə qocaldım...

Yaşadığım ömrə qəlbim yatmadı,

Qanmaz qanmazlığın daşın atmadı.

Qatığın ağlığı ona çatmadı,

Sözüm kar etmədi gicə, qacaldım.

Mən necə qocaldım, necə qocaldım...

Qoluzorlu nahaq haqqı devirdi,

İnsafı dünyadan sildi, sivirdi.

Fürsət düşdü, hara gəldi çevirdi,

Sükanı verdilər gicə, qocaldım.

Mən necə qocaldım, necə qocaldım...

Xəstə həddən aşdı, həkim çoxaldı,

Dərdim qat-qat, büküm-büküm çoxaldı,

Kosmik sürət ilə yüküm çoxaldı,

Beynimi çox saldım gücə, qocaldım.

Mən necə qocaldım, necə qocaldım...

Nə biləydim mən bu qədər acıyam,

Sanırdım ki, şirinliyin tacıyam.

Mən özümdə, özlüyümdə hacıyam,

Qoymadılar gedəm Haca, qocaldım.

Mən necə qocaldım, necə qocaldım...

Dünyanın dərdini yığdım başıma,

Demədilər, dərdi belə daşıma.

Ağ saçlarım düz gəlmədi yaşıma,

Otuzda adlandım qoca, qocaldım.

Mən necə qocaldım, necə qocaldım...

Parlamaq istəsən təcəlla kimi,

Qarşında şeytan var, bir bəla kimi,

Qoymadılar qalam Eynulla kimi,

Nadanlar almadı vecə, qocaldım.

Mən necə qocaldım, necə qocaldım...

Gedir

Təbiət insanı elə dəyişib,

İsti ürəklərdə buzlaşma gedir.

Dünyanın satılmaz nəyi qaldı ki...

Vurhay alver gedir, bazlaşma gedir.

Kim unudar Xocalını, Xatını?!

Bəşər minməkdədir əcəl atını.

Silahlar deşibdir ozon qatını,

Yerdə şüalanma, qazlaşma gedir.

Yurduma tay olmaz gəzsən haranı,

Qürbət gözlərimə çəkib toranı.

Canına hopubdur aran şoranı,

Yazıq Eynullada duzlaşma gedir.

Yazığı gəlmir

Bu necə dövrandır, necə zamandır,

Heç kimin heç kimə yazığı gəlmir.

Dindirərsən, min dərd sayar üzünə,

Xəstənin həkimə yazığı gəlmir.

Kərəməm, halıma yanmadı Lələm,

Fağır durdum, görən dedi - əfələm.

Belimdə gəzməkdən bezibdir şələm,

Fələyin yükümə yazığı gəlmir.

Kəsər gözləmirəm kor silahımdan.

Umacaq tükənib bir Allahımdan.

Od püskürən, alov saçan ahımdan

Alışan kürkümə yazığı gəlmir.

Yavaş-yavaş

Mən bir ağac, dərd cəhənnəm,

Quruyuram yavaş-yavaş.

Ölmək üçün rahat mənzil

Arıyıram yavaş-yavaş.

Qəmə dönüb əkilirəm,

Dəyməmişdən tökülürəm,

Qocaldıqca bükülürəm,

Əriyirəm yavaş-yavaş.

Unutdum toy-düyünləri,

Çal-çağırlı deyimləri.

Ömrümə yaman günləri

Sırıyıram yavaş-yavaş.

Gördünmü

Deyirdik vətənsiz yaşamaq olmaz,

Heç kim də ölmədi, dözdü, gördünmü?!

Bu dünyada insan zülmə tabedi,

Atalar dediyi düzdü, gördünmü?!

Mən bir insan ömrü eyləməmiş qət,

Gəldi didərginlik, başlandı həsrət.

İslam Konfransı, BMT, ATƏT...

Hamısı nağıldı, sözdü, gördünmü?!

Yapışam ahımdan, dırmaşam göyə,

Dərdimi üzbəüz deyəm fələyə.

Səhralarda ömrü verdim küləyə,

Canım əzablardan bezdi, gördünmü?!

Eynullanın dili yalan ha demir,

Doğru sözdən zülm çəkir, dərd əmir.

“Qaçqın” sözü çəkic oldu, mən dəmir,

Cismimi, ruhumu əzdi, gördünmü.

Mənə

Doğma vətənimdən xəcalətliyəm,

Öləndə bir qarış yer verməz mənə.

Qoynunda yaşadım çox illər boyu,

Övladı olmadım, gor verməz mənə.

Hansı üznən deyim, məni yad elə,

Dərdimə şərik ol, qəlbim şad elə...

Zamanın hökmüylə düşdü yad ələ,

Sirdaşı olmadım, sirr verməz mənə.

Eynulla, ürəkdə nifrət ölürəm,

Qaçqınam, başımda töhmət ölürəm,

Vətənə, torpağa həsrət ölürəm,

Dağlar zirvəsindən qar verməz mənə.

İstəyir

Mənim həsrət könlüm vətənsiz ölür,

Onu xilas edən oğul istəyir.

Koroğlu qılıncı, Əli qeyrəti,

İbrahim şah kimi ağıl istəyir.

Ağbaba, Ağdərə, Atlar bulağı,

Ağyoxuş, Ardışlı, Ayı qalağı.

Ağqaya, Ağgədik, Alı yaylağı...

Nağıl imiş, könlüm nağıl istəyir.

Dövran mən yazığı almır nəzərə,

Dərd hardadı, yönüm salır düz ora.

Bahalıqdır, girmək olmur bazara,

Balaca Pərviz də noğul istəyir.

Fələk Eynullanın sarayın sökür,

Viranə yurdunda fəlakət əkir.

Dağlıya aranda palçıq ev tikir,

Utanmır tərəzi-şaqul istəyir.

 
Didərgin
 

Yol aldı bazara evin əşyası,

Əlini dünyadan üz, ay didərgin.

Çox da müsəlmandır şəkər satanlar,

Çəkmə tərəzidən göz, ay didərgin.

Qorxuram bahalıq aclıq gətirə,

Qaçqın loxma üçün hər yük götürə,

Kişi papağını salıb itirə,

Yeyə hər alçaqdan söz, ay didərgin.

Qorxuram nadandan çörək diləyək,

Sayil sifətinə girək, diləyək.

Bəlkə yaradandan kömək diləyək,

Allah oyanınca döz, ay didərgin.

Arsızdır deyərlər, gülmək istəsən,

Əzrayıl öldürmür, ölmək istəsən.

Əgər qiymətini bilmək istəsən:

Sən bir çürük qozsan, qoz, ay didərgin.

Vətən

Olan-qalan nə xoş günüm varıydı,

Hamısı da qaldı ax, səndə, vətən.

Cığırlarım sağalıbmı döşündən;

İzlərim dururmu sinəndə, vətən?

A dağlar, a mənim dini-imanım,

Qoynunda uyuyur təbi rəvanım.

Yorğunam, qalmayıb tabi-təvanım,

Belin bükülübmü sənin də, vətən?

Eynullayam, altı ildir ölüyəm,

Mənfur yolçuluğun sonsuz çölüyəm,

Sönmüş bir ocağın qalan külüyəm,

Ocaqdan nə fayda sönəndə, vətən?!