QORXU( Hekayə)

O, sönük gözlərini güzgüyə dikdi. Özünü tanıya bilmədi. Soluxmuş bənizi, kölgə salmış gözlərinin altı, qırışmış sifəti onu iyirmi doqquz yaşdan ən azı əlli yaşa atmışdı elə bil. Zəiflikdən ayaq üstə zorla dayanırdı. Başı ağrıdan az qala çatlayırdı. Üzündəki, burnunun kənarındakı qonur rəngli ləkələr nə idi görəsən? Bığlarının tükləri də sancırdı. Belə ağrılar haradan idi görəsən?

Axı bu yaşa qədər çox da ciddi xəstələnməmişdi. Yüngül xəstəliklər keçirmişdi, tez də sağalmışdı. Amma indi tez-tez haldan-hala düşməsi, sakitləşməyən öskürək, uzunmüddətli titrəmə, gecələr səhərə kimi tərləməsi, çəkisinin gün-gündən aşağı düşməsi ona əzab verirdi. Bu ağırlaşma halları hər gün davam etdikcə, Məlik onu narahat edən hansı bir qüvvəninsə daxilində hökmranlıq etdiyinə tam əmin olduğunu yəqin edib, özünə şübhəsi artdı. Canının qədrini bilmədiyinə görə özünə nifrət etdi. “ Mütləq səhər həkimə gedərəm. Daha dözə bilmirəm.”

Məlik səhərə kimi yata bilmədi. Ürəyi bulandıqca tez-tez özünü bayıra atır, yuxusu ərşə çıxırdı. Boynunda, qoltuqlarının altında və qasığında əmələ gələn ağrısız şişlər ürəyinə min cür fikirlər salırdı. İşığı yandırıb güzgünün qarşısında dayandı. Barmağının ucu ilə bəbəklərini bir-birindən ayırdı və ölgün gözlərinə baxdı. Ona elə gəldi ki, bu gözlər bu dəqiqənin özündə belə öz işığını itirib. Dizi üstə çöküb hönkür-hönkür ağladı. Tənhalığına ağladı, sabaha ümidinin olmadığına ağladı, atıldığına ağladı...

Döşəməyə uzanıb qovruldu, əlləri ilə nəyisə axtarırmış tək döşəməyə sürtə-sürtə iməklədi və sonra taqətsiz düşüb özündən getdi.

***

Xəstənin çarpayısına yaxınlaşan həkim onun nəbzini yoxlayıb tibb bacılarına göstəriş verdi, laboratoriyada xəstənin qanı yoxlanılarkən onda SPİD-in əlamətləri, eyni zamanda, qanında narkotik maddələr olduğu aşkarlanmışdı. İlkin müalicə bir nəticə verməsə də, həkim xəstəni ciddi nəzarət altına almış və günün ikinci yarısında onu QİÇS-lə Mübarizə mərkəzinə göndərmişdi. Yoxlamanın nəticəsi bir daha göstərdi ki, Məlik Qafarlı vaxtilə narkotik maddələrdən istifadə etdiyinə görə qan vasitəsilə yoluxmuşdur. Ciddi yoxlama bir daha göstərdi ki, Məlikin orqanizmindəki dəyişikliklər bir də ona görə onu narahat edirmiş ki, o, təsadüfi qadınlarla yaxınlıq edirmiş. Buna səbəb də ailəsinin onun hərəkətlərindən bezib, ev-eşiyindən uzaqlaşması olmuşdu. O, dörd yaşlı oğlunu görmək ümidi ilə dəfələrlə arvadı Samirəni evə gətirməyə çalışsa da, ondan ancaq sərt cavab eşitmişdi:

-Sən narkomansan! Səni düzəltmək çətindir. Mən özümü təzədən oda ata bilmərəm. Sən mənim üçün birdəfəlik ölmüsən. Sənin həyatın çoxdan bitib. Sən çox yazıqsan! Ölüm kabusu hər an sənin başının üzə-rindədir. Rədd ol, get burdan! Bir daha gözümə görünmə!

Məlik onu inandıra bilməmişdi ki, artıq bu murdar işlə məşğul olmur, özünə iş də tapmışdı. Yaxın dostu Davud onu rəhbərlik etdiyi idarədə işə götürmüş, ona yaxşı əmək haqqı da ayırmışdı. Bu anlarda ona ailə nəfəsi lazımdı, bir də dörd yaşlı oğlunun səsi. Amma...

***

Xəstəxanadan çıxanda Məlik bir daha işə getməyəcəyinə, ümumiyyətlə, heç kəsin gözünə görünməməyə çalışdı. Ona elə gəlirdi ki, hamı ondan qaçacaq. Hamı onu barmaqla göstərəcək, hamı ondan iyrənəcək. 0nunla yol getməkdən belə çəkinəcəklər.

Üzünü tük basmışdı. Müalicəsini davam etməkdən də imtina etmişdi. Yaşamağa həvəsi də soyumuşdu.”Mən əməllərimin cəzasını çəkirəm. görünür, bu da mənim taleyimdir” deyə, düşünürdü Məlik. Dostu Davud ona bir neçə dəfə baş çəkmişdi, onu işə dəvət etmişdi, ürək-dirək vermişdi:

-Məlik, olan – olub, keçən keçib, qayıt işə. Həkimlərlə də danışmışam. Deyirlər ki, əgər təkrar narkotikaya qurşansan, xəstəliyin şiddətlənə bilər. Ancaq indiki halın çox ümidvericidir. Sən müalicəni davam etdirsən, ölüm kabusuna qalib gələ bilərsən. Kişi ol! Mən arvadımla danışaram, qoy Samirəni dilə tutsun. Arada barışıq olmalıdır. Hə, nə deyirsən?

- Davud, belə iş tutma. Samirə tərs adamdır. O, məni bağışlamaz. Siz də onun ayağına getməyin.

Davud:

- Məlik, sənə qayğı lazımdır. Güclü yeməyin olmalıdır. Bu işi mənə həvalə et.

Bu fikir Məlikin ürəyindən olsa da, öz qürurunu sındırmaq istəmirdi. Ancaq “yox” da demədi. Bu, Davudun diqqətindən yayınmadı.

***

Bayram axşamı hamı süfrə arxasında oturub Novruz bayramını qeyd etdiyi vaxt Məlik qaranlıq otaqda qəm dəryasına batıb keçmiş günlərini yadına salırdı. Birdən qapı döyüldü.”Mənim qapımı da döyən olarmış, İlahi! Bəlkə bu əziz axşamda Sən özün elçi göndərmisən qapıma,İlahi!..”

Qapını tərəddüd etmədən açdı. Qapı arxasında dostu Davudu və onun arvadı Zeynəb xanımı gördükdə çox sevindi, gözləri yaşardı.

Əlləri sovqatla dolu idi Davudun.

- Novruz bayramın mübarək, əziz dostum! Xoş günlər görəsən! Sənə qonaq gətirmişik. Ancaq onlar bu gündən bu evin daimi sakinləri olacaqlar. Gəlsinlərmi?

Məlik gözlərinə inanmadı. Zeynəb xanımın arxasında ona sığınan ömür-gün yoldaşı Samirəni və dörd yaşlı oğlu Turalı görərkən ürəyi uçundu, nitqi qurudu, deməyə söz tapmadı. Davudu qucaqlayıb hönkür-hönkür ağladı...

Bir azdan hamılıqla Novruz süfrəsi arxasında əyləşib deyib-gülür, əylənirdilər. Süfrəyə qoyulmuş səməni bu evə yeni təravət gətirmişdi. Otaqdan bərəkət iyi gəlirdi, uşaq gülüşü səsi eşidilirdi. Ölüm kabusu bir qara xəyal kimi otaqdan çıxmaq üçün dəlmə-deşik yer axtarırdı ki, canını çöhrələrində xoşbəxtlik, sevinc, qayğı görünən insanlardan qurtarsın. Nəhayət, Məlik ayağa qalxıb dənizə tərəf olan pəncərəni taybatay açdı. Otağın pəncərəsindən içəriyə təmiz bahar havası daxil oldu. Ölüm kabusu çox sürətlə özünü bayıra atıb oradan uzaqlaşdı...

Həmin bahar gecəsindən sonra bu evin çıl-çırağı da vaxtında yandı, bu evdən Turalın şıltaq gülüşləri eşidildi. Ailə yeni həyata qovuşdu...

Ölüm kabusu bir daha bu evin həndəvərinə fırlanmadı...

Sona Abbasəliqızı