Bu gün həyatdan nakam getmiş şair Zərdüşt Şəfinin doğum günüdür

Xatırladaq ki, Zərdüşt Şəfi 1986-cı ildə Bakıda anadan olub. Gənc yaşda dünyasını dəyişsə də, öz dəsti-xətti var idi. Ondan geriyə şairin “Başqa adamlar” adlı hekayələr kitabı qalıb.

Səndən sonra həyat elə ömürdü,
yanıb-yanıb, közü sönmüş kömürdü.
Səndən sonra ürək daşdı, dəmirdi.
Isti-isti döy dəmiri, dəmirçim.
Damar-damar filizlənibdi içim.

Yum gözünü, çıx bir parka, bir otur.
Düşün-daşın, şəklimə bax, xəyal qur.
ömür gedir- itib gedir işıq, nur.
Sən sönürsən, mən sönürəm, gün batır.
Arzu yoxdu, ümid ölüb, bəxt yatır.

Varlığımda sən adında boşluq var.
Yollarımda sevda adlı daşlıq var.
Bu kitabda bircə sətir başlıq var.

- Mən bilirəm, bəs sən necə?
- De bilim.
- Mən sevirdim, sən sevmirdin, sevgilim...

***

Su olub axmasa içinə sənin-
bu kəndin havası, suyu, torpağı,
Dəsmal yelləməsə köçünə sənin,
Payız küləyindən solmuş yarpağı-
o kənd sənin deyil,
unut o kəndi!

Baxmasa dalınca məzar daşları,
Baxıb soyuq-soyuq dayanmasalar...
O kəndin qızları sən gedən sabah,
Bir qəflət yuxudan oyanmasalar-
O kənd sənin deyil,
unut o kəndi...

Unut o küçəni, unut o yolu,
arxanca buludlar su atmasalar...
Qonşunun itləri ayaq səsinə
bütün yatanları oyatmasalar,
o kənd sənin deyil,
unut o kəndi...

Nə o ev sənindi,
nə o yol sənin...
Xəbərin yoxdu ki, kəndsiz qalmısan..
İçini aparan bir sel önündə,
dayaqsız, körpüsüz, bəndsiz qalmısan-
o kənd sənin deyil,
unut o kəndi...

***

Ölüm durub gözümüzə,
rahat yarışa bilmirik...
Torpaq dəyib dizimizə-
göyə qarışa bilmirik...

İkicə nəfər olmuşuq
və cənnətdən qovulmuşuq...
Allah bağışlayıb bizi,
Bizsə barışa bilmirik...

Böyümüşük boy atmışıq,
Böyük dünya yaratmışıq,
Bu qədər qalxıb, ucalıb
bircə suala çatmışıq:
Ondan soruşa bilmirik...

***

Göstər- gözündəki o nə yağışdı.
Saxla- üzündəki bu nə küləkdi.
Möhkəm tut əlində o ümidi də,
silkələ zamanın vaxtsız qızını-
Sevdaymış adı.

Bu aprel sabahı gözünü açma,
unut keçənləri, gələnləri say,
bircə gözəl belə gözündən qaçmaz-
bilmirsən,bu hissin adı nədi ki?
Bilməsən yaxşıdı,
Sevdaymış adı.

Evinin yerini unudub bahar.
Bu bahar səninmi sinəndən gəlir?
Pis gözlər çıxardan uzun nizə tək
Sinən bu dünyanın bağrını dəlir-
Sus, ey bu dünyanın sinəsi qadın-
Sevdaymış adın.

***

Yuxu tutub gözlərimin yaşını.
Yuxu tutub səni sevən gözümü.
Gücüm çatmır qaldırım eşq daşını.
Əlim çatmır Aydan asım özümü.

Bağışladım məni atıb gedəni.
Alqışladım ayrılığın çıxışın.
Mən sevmədim məni məftun edəni.
Qabaqladım məni üzən baxışı.

Əllərimin sənə həsrət qabarı.
Elə bilmə bu sevgilin darıxmır.
Zaman qıymır mənə bu qış baharı.
Zaman tutub əllərimi buraxmır.

***

Düşüblər izimə məni gəzirlər,
İzimdə sən varsan, xəbərləri yox...
Vəsiyyet yazmışam, hey oxuyurlar,
Sözümdə sən varsan, xəbərləri yox...

Deyirlər unudub, boş imiş vədi...
Bu da vəfasızmış, sevgisi yalan...
Deyirlər çörəyi dizi üstədi,
Dizimdə sən varsan, xəbərləri yox...

Məni Tanrılar da qarğayıb nədi?
Dualar getdiyi ünvana çatmaz,
Deyirlər, nə desək, gözü üstədi,
Gözümdə sən varsan, xəbərləri yox...

Yoxdu xəbərləri, onlar bilmirlər,
Kor olub gözləri, onlar bilmirlər...
300 il yaşayır, yenə ölmürlər,
Cüzi ömrüm vardı, onu yaşadım,
Cüzimdə sən vardın, xəbərləri yox...

***

ŞAİRİN ÖLÜMÜ

Kim unudub məni yol ayrıcında-
gəlsin qucaqlasın,
gəlsin aparsın…

Bu ömrü yolundan çıxarar qəza-
gəlsin qabaqlasın,
gəlsin saxlasın…

Mən ölümə gedən adamam, adam-
yadlara doğmayam,
doğmaya yadam…

Bir göyərçin gəlib, əlimə qonub
Əlimdə bir yuva salıb göyərçin,
Uçub getməyəcək, mənim olacaq,
Sevinib, əlimdə qalıb göyərçin,

yellədə bilmərəm əlimi daha-
əllərim göyərçin yuvalarıdı-
qatarlar aparsa əzizlərimi…

Üzündə əl izim qalıbsa, gülnar,
məndə əl qalmayıb,
sil izlərimi…

Bağışla ömrümü,
uzun gecədi-
Bir say ulduzları, bax gör neçədi?
Bildir Günəşimə, səs sal Ayıma,
Bir gecə qısqanıb məni dənizə
ölüm at ömrümə-
zəhər çayıma…
Mən o gün biləcəm-
O gəlib bizə…
Mən o gün dönəcəm düz kəndimizə…

(Allah rəhmət eləsin)