Rəşid Göyçənin şeirləri

YERİN, GÖYÜN BİR QUŞU VAR

Yerin, göyün bir quşu var, qardaşım,

Hələ qanad çalır başının üstə.

Torpağının üstə, daşının üstə,

Hələ neçə illər qanad çalacaq.

Uçacaq keçdiyin yollar boyunca,

Keçdiyin yollardan doymayacaqdır.

Ayağına dəyən daşlar sayınca

Ağır günlərinə lələk salacaq.

Döydüyün qapılar açılmayanda

Yuvasız quşlara qarışmaq olmur.

İçindəki səsin ucalmayanda

Bir xoş xəbəri də danışmaq olmur.

Hə yaxşı uşaqkən yuvasız qalmış

Ətbala bir quşa yuva qurubsan,

Yazan, qara baxtı qara yazanda,

Əllərini yerdən, göydən üzəndə

Başını qaldırıb, başının üstə,

Şahlıq quşunu yox, onu görübsən.

İnsanlar içində söyləmədiyin,

Sirri də o quşdan gizləyəmməzsən –

Bir quş yuvasının nağılı olar,

Nağılın sonunu gözləyəmməzsən.

Yerin, göyün bir quşu var, qardaşım,

Yarıinsan kimi, yarıquş kimi.

Böyüdər körpəcə balalarını,

Uyudar körpəcə balalarını.

Səni də, onu da yatmağa qoymaz

Yarıinsan dərdi, yarıquş dərdi.

  O ULDUZ QAPASIN GÖZLƏRİMİ

Gözümdə bir ulduzun

yeri boş qaldı.

Məni dumduru sevgilərə

səsləyən ulduz

görünmür daha.

Yuxusuz gözlərimdəki qızartı deyil,

axan ulduzların keçdiyi yoldu –

bütün sevdalardan ayrılıqlara.

O dumanlı yolda

qeyb oldu səsin –

Gözümdə bir ulduzun

yeri boş qaldı.

İndi o dumanlar

gözlərimə enibdi.

Gözündə yaş tapılarmı?

Gözünün yaşıyla yu

gözlərimdəki dumanı...

     HƏR BAHAR...

Hər bahar torpaq kimiyəm;

yağışı yağmayan,

seli axmayan

insafsız bahar kimi

gəlmə, gəlmə üstümə.

Sən hər bahar

alnımda qırış-qırış,

gözümdə baxış-baxış

cücərib çiçəkləyirsən.

...hər bahar torpaq kimiyəm;

heç nə,

heç nə gizləyə bilmərəm

yaz yağışından...

             ***

Puşkin meydanında

ağ paltarlı bir gözəl əyləşib.

Elə sevgiylə baxır

gah uçan,

gah qaçan göyərçinlərə,

elə sevgiylə baxır...

İçimdəki sevilmək istəyindən

elə sərxoş olmuşam –

birdən göyərçinə dönə bilərəm.

İnsan kimi çox acılar çəkmişəm,

məni heç olmasa bir anlığa

göyərçin kimi xoşbəxt elə, tanrım!

            MƏKTUB

Bu böyük şəhərdən görürəm səni,

məni düşünürsən, qadınım!

Bağışla, qadınım dedim,

sarı Məmmədin qızı.

Əlində yağın daşsa da,

gözündən yuxu qaçsa da,

yenə macal tapıb qısqanırsan məni

heç zaman görmədiyin şəhərə.

Bilirəm, bizim kənd arvadları

əri çıxdımı səfərə -

Allahın ən böyük bəlası sayır

dərdsiz, qəmsiz şəhər qızlarını.

Dönə-dönə tapşırmışdın:

sərxoşdan, maşından gözlə özünü.

Səndən nə gizlədim,

başqa cür anladım dediklərini, ay xalası göyçək

şəhərli qızların

gözündən, qaşından gözlə özünü.

Mən elə sevmişdim, elə sevmişdim,

daha bundan sonra vurulmaq nədi,

qısqanmağa belə qalmayıb gücüm.

Allahın, bir də sənin önündə

ayrılıq dərdi çəkməkdi suçum.

Böyük şəhərlərin suyu donmur,

böyük şəhərlərin işığı sönmür.

Balaca kəndimizdə

işıqlar söndü  deyəsən;

yandır şamı,

uşaqların üstünü ört.

Və məni xatırlama

Bağdad xurması kimi.