Haqverdi, Göyçəyə dumanmı çökdü?!-Haqverdi Talıboğlunun şeirləri

Haqverdi Talıb oğlu Ələsgərov Göyçə mahalının Ağkilsə kəndində dünyaya göz açmışdır. O, məşhur Aşıq Ələsgərin nəvəsidir.İbtidai təhsilini öz doğma kəndlərində, orta təhsilini qonşu Zod kəndində, ali təhsilini isə H. Zərdabi adına Gəncə Pedaqoji institutunda almışdır.

Sazlı-sözlü bir ocaqda boya-başa yetən Haqverdidə aşıqlığa erkən yaşlarından həvəs yaranmış və bu sənətin sirlərini atası Aşıq Talıbdan öyrənərək, bir aşıq kimi formalaşmışdır.

Onun şairliyi də diqqəti cəlb edir. İnstitutu bitirəndən sonra Kəlbəcərin kəndlərində müəllimlik fəaliyyətinə başlayan Haqverdi sonra Ağkilsə kəndinə qayıtmış, 1988-ci ilə qədər müəllim və məktəb direktoru vəzifəsində çalışmışdır. Bu müddət ərzində aşıqlığı da müəllimliyi ilə yanaşı davam etdirən Haqverdiyə hamı “Haqverdi müəllim” deyə müraciət eləyir. Aşıq Haqverdi ermənilərin 1988-ci ildə törətdikləri milli soyqırımı ilə əlaqədar olaraq, Göyçəni tərk etməyə məcbur olmuşdur.

Haqverdi Talıboğlu 4 iyul tarixində haqqa qovuşub. Göygöl məzarlığında doğmalarının yanında dəfn olunub.Goyce.az Haqverdi Talıboğlunun bir neçə şeirini təqdim edir:

MƏN

Bir xaliq üstümdən nəzər əyməsə,

Yüz namərd yığılsa, əyilmərəm mən.

Vicdanım şüşədi, qəlbim poladdı,

Əysələr, sınaram, əyilmərəm mən.

Məni soyuq sanıb incimə, lələ,

Hələ körpəlikdən qiymətdi belə:

Nə elə acıyam, atalar çölə,

Nə çox şirin olub yeyilmərəm mən.

Qohum var vurğunam etibarına,

Qohum var, qohumu satır qarına.

Haqverdi, göz yumdum dünya varına,

İsrafil sur çalsa, ayılmaram mən. 

MƏNİ

Gündə qılınc çəkir alır üstümü,

Çox aciz tanıyıb fələk də məni.

Aramır sədaqət, ilqar, etibar,

Tapır fırıldaq da, kələk də məni.

Əyilib qamətim bir sual kimi,

Dinib danışmıram dili lal kimi,

Gəzirəm mənasız boş xəyal kimi,

Eşitmir arzu da, dilək də məni.

Qəm-kədər əlindən ciyəri qanam,

Haqverdiyəm, nə kəmtale insanam.

Kaş, uşaq vaxtımda mehriban anam

Basıb öldürəydi bələkdə məni.

GƏLİR

Tərəqqi çarxımız tərsə dolanır,

Yaxşı günlər keçib, yamanı gəlir.

Ürəyim titrəyir dəhşət içində,

Dilimə Allahın “amanı” gəlir.

Rüzgar amansız, dövran yağıdı,

Könlümün xanəsi qəm yığnağıdı.

Ağrılar qəlbimdə Ağrı dağıdı,

Başıma Ağrının dumanı gəlir.

Bəşər yolun azıb, odla oynayır,

Hələ kim nə bilir, fələk nə sayır.

Dünya coşub, qazan kimi qaynayır.

Deyəsən, Mehdinin zamanı gəlir.

Yoxdu Haqverdinin halı, neyləsin,

Dağılıb, talanıb eli, neyləsin,

Hər yerdən üzülüb əli, neyləsin,

Təkcə Yaradana gümanı gəlir.

GÖYNƏDİ

(Qəşəm Aslanovun xatirəsinə)

Ay Qəşəm, xəbərin dağladı məni,

Yandı ürəyimin başı, göynədi.

Ağlamaq çətinmiş eldən gedəni,

Dondu gözlərimin yaşı, göynədi.

Qaralar bağlandı alın üstünə,

Xal düşdü qəlbimdə xalın üstünə.

Dərd ələndi bir mahalın üstünə,

Qurusu alışdı, yaşı göynədi.

Haqverdi, Göyçəyə dumanmı çökdü?!

Kişnədi buludlar, bayatı çəkdi.

Ayna bulaqları qanlı yaş tökdü,

Dağı sızıldadı, daşı göynədi.

1984-cü il

BƏRDƏDƏ

(Hüseyn Ağayevə)

Xudaya, hər biri bir budaq olsun,

Çoxdu dostlarımın sayı Bərdədə.

Atamın, babamın ovlaqlarıdı,

Çox görmüşük haqqı-sayı Bərdədə.

İncidi, sədəfdi, dürdü mənimçün,

Çox çəkib qayğını, dərdi mənimçün,

Səxa kanı bir nəfərdi mənimçün,

Qohum, qardaş, əmi, dayı Bərdədə.

Haqverdi dərdindən hər vaxt halıdı,

Elin aqilidi, pürkamalıdı.

Ulu bir mahalın ağsaqqalıdı,

Yoxdu Hüseynin tayı Bərdədə.

AĞRIN ALIM

Yenə məndən üz döndərib,

Gəzmə kənar, ağrın alım.

Bu söhbəti el eşidər,

Bizi qınar, ağrın alım.

Küsü-barış bir peşədir,

İlqarımız həmişədir.

Qəlbim büllur bir şüşədir,

Dəymə, sınar, ağrın alım.

İlqarımda mərdanəyəm,

Həsrətindən divanəyəm,

Mən oduna pərvanəyəm,

Sənsə fənar, ağrın alım.

SƏNİ

Qurban olum, qəşəng ceyran,

İncitməsin sözüm səni.

Yaman qorxur ayrılıqdan,

Gözdən qoymur, gözüm səni.

Uzaqlaşma ayaq-ayaq,

Vədə verək, ilqar qoyaq,

Bu dağlarda Məcnunsayaq

Nə vaxtaca gəzim səni!?

Odlanar Haqverdi xəstə,

Heç kəs olmaz mən həvəsdə.

Tər çiçəksən bircə dəstə,

Əlim gəlmir üzüm səni.

Mənbə: İslam Ələsgərin "Sazlı-Sözlü Göyçə" kitabı