RAMİZ RÖVŞƏN OLAN YERDƏ...

Çox gecikmişdim... Baharın ilıq nəfəsini duymamış bozarmış buludlar əllərimdən tutub məni üzü payıza tərəf aparmışdı...

O vaxtdan 26 ilin baharı keçdi və birdən yadıma düşdü ki, yenə bahar gəlir, çölümüz, çəmənimiz bəzənir, bağımız-bağçamız yaşıl donunu geyinir. Bəlkə, bu bahar gözümüzün gözünə baxa bilmədiyi, qulaqlarımızın kar olub səsini duya bilmədiyimiz üzü yurdlarımıza tərəf yön ala bildik, bəlkə....

Narın-narın yaz yağışı yağırdı. Fikirləşirdim, görəsən, 26 ildən artıqdır ki, erməni işğalında qalan qərib yurdlarımıza bahar gəlirmi, oralara da yaz yağışı yağırmı? Bəlkə də yağır, axı, yaz yağışlarının yağan vaxtıdı. Bəlkə də yağmır, niyə yağsın ki...26 il bundan əvvəl kənddə yaşadığımız illərdə yazqabağı şıdırığı yağışlar yağardı, dağlardan gələn sellər Ağa çayına axar, çay da daşıb həndəvərində olan bağ-bağçanın çör-çöpünü, bəzən qollu-budaqlı ağacları belə kökündən çıxararaq ətəyinə yığıb kükrəyə-kükrəyə Bərgüşad çayına tərəf aparardı... Elə bil nəyəsə acığı tutub hislənərək lərzəyə gələn Ağa çayı VII əsrin yadigarı hardasa iki mərtəbəli ev hündürlüyündə olan “Daş körpü”nün belə üstündən aşardı.

Təbiətin bu qeyri-təlatümlü halı kəndin camaatını qorxuya salardı. Kəndimizin görmüş-götürmüş ahılları əllərini göyə qaldırıb Allaha dua edərdilər. Biz uşaqları isə o gün evdən çölə çıxmağa qoymazdılar. Mən isə hamının gözündən yayınıb yolağanın altından sıyrılıb içimdəki anlaşılmaz maraqla, çaya tərəf qaçardım və çay daşqınını görəndə isə üzümdən, gözümdən axan yağışın sularını uda-uda babamdan eşitdiyim sözü (Allah...Allah...Allah, sən özün saxla)  ürəyimdə pıçıldayardım. Aradan bir az keçəndən sonra, güclü yağan yağış ara verər, heç nə olmamış kimi günəş buludların arasından sıyrılıb çıxar, yenidən ətrafı isindirər, kükrəyib coşan Ağa çayı da sakitləşib öz axarına düşərdi...

Palçığa batan qol-budağı qırılmış ağaclar canlarında təpər tapıb yenidən dirçələrdilər. Yaşıl donunu geyinib, güllü yaylığını başına atan kəndimizin gözəlliyi birə-beş artardı. Yenə hər kəs öz işinin başına dönərdi...O zaman kimin ağlına gələrdi ki, bu firəvan, qaynar həyatın axarı pozulacaq, el yurdundan-yuvasından didərgin salınacaq, qədim ata-baba yurdu-yuvası yağmalanacaq...!?

Od tutdum-

Həsrətindən od tutdum,

Vətən, dərdin güc gəldi,

Adımı da unutdum!

Qalaq-qalaq-

Qalandım qalaq-qalaq,

Gəlin ay elim, obam,

Köçək yurdda, yurd salaq.

27 ildir ki, illərimizi həsrət çəkməklə Vətənə bağlı ağzı dualı, sözü qılınc kimi kəsən, yurd deyə-deyə qərib yerlərdə gözlərində dünya boyda dərd yükünü daşıyan ata-və analarımızı qərib yerlərdə torpağa veririk... Qəlbimizin dərinliyinə işləyən qaysaq bağlamayan yaralarımız elə bil ki, bahar aylarında daha çox qövr eyləyir.

Bu günkü yağış da məni xəyalların qanadında bir zamanlar qoynunda doğulub boya-başa çatdığım, bu gün isə ruhumun dolaşdığı o yurd yerlərimizə aparmışdı...

Doğma yurdumun həsrətindən, niskilindən dolan qəlbimi ovutmaq üçün başımı qollarımın arasında gizlədirəm ki, iş yoldaşlarım göz yaşlarımı görməsin. Qəfildən gözlərim qolumun altındakı «Azad Azərbaycan» qəzetinin (27 aprel 2011-ci il) 7-ci səhifəsində  “GEDƏK RAMİZ RÖVŞƏN OLMAYAN YERƏ”  başlıqlı yazıya dikilir. Bu rəngi saralmış qəzetin nə vaxt gəlib bura düşdüyünü belə xatırlamıram. Ramiz Rövşən şeirinin vurğunu olduğuma görə yaşla dolan gözlərimi  yazıdan yayındıra bilmirəm. Hərdənbir gözlərimdən süzülən damlalar qəzetin saralmış rəngini biraz da görünməz hala salsa da, oxumağa çalışıram. Oxuduqca həmkarım Aydın Arslan qardaşımın qarasınca deyinirəm: - Sən də bu şeirləri yazmağa vaxt tapdın; məni öldürməkmi istəyirsən, ay qardaş! Sonra özüm-özümə təsəlli verib deyirəm ki, axı, o nə bilsin ki, mən Ramiz Rövşənin şeirlərinin vurğunuyam, nə bilsin ki, mən  Vətən, yurd həsrətinə, niskilinə bürünərək göylə-yer arasında qalmışam... Məqaləni oxuduqdan sonra beynimdə dolaşan sərbəst düşüncələrimi, necə deyərlər, cavab kimi isti-isti kompüterin yaddaşına köçürməyi vacib bilirəm. Güman edirəm ki, həmkarım məndən inciməz...

...Yuxun gəlsin deyə kitablara

üz tutdun.

İşə bax, Ramiz Rövşənin

 «Gedək biz olmayan yerə»

kitabı keçdi əlinə.

Yuxunu da unutdun.

Nə yaman qəlbinə

toxundu elə.

Yoxsa, məhəbbətin

dönübdü külə!?

Könülmü qırmısan

sən bilə-bilə?!

Kim olduğunu xatırlatdımı

Ramiz Rövşən o gecə?!

O gecə yuxunu əlindən aldı,

Ötən günlər gözlərində dolandı,

Səni diri-diri məzara saldı?!

Bəlkə, bəbəyində gizlədiyini,

Bəlkə, həsrətinə dözmədiyini,

Bəlkə, heç qədrini bilmədiyini,

Gözünün önünə gətirdi

Ramiz Rövşən o gecə!?

Xatirələr bir-birinə qarışdı

Ötən ildən, keçən gündən danışdı.

Yorğan-döşək ilan olub

O gecə canına darışdı...

«Örtüldün qapı kimi».

Anan xəyalına gələndə

körpə uşaq kimi nəvazişə

ehtiyac duyub kövrəldin!

«Kölgə» hisslərini səfərbər etdi.

Şeiri yarımçıq qoydun!

Səhifədəki «Ayrılıq»a gözlərin dikiləndə,

Xəyalın dan yeri tək söküləndə,

Səhifəni yarımçıq qoyub qaçdın!

«Darıxır» səni yaman darıxdırdı

Ağzında dilin yandı

Elə Ramiz Rövşən kimi...

Tüstün təpəndən çıxa-çıxa

qaçmağa başladın...

Elə sandın ki, xatirələrin

əlindən qaça bilərsən...

Elə sandın ki, özündən

qaça bilərsən...

Ramiz Rövşəndən

Qaça bilərsən?!

Amma...

«Qara paltarlı qadın»

qəfildən çıxdı qarşına

Baxanda gözlərinin yaşına

Sənə doğma gəldi bu göz yaşları!..

Beləcə yadına saldı Ramiz Rövşən

Unudulmuşları!...

Niyə o qadının göz yaşları

Sənə elə doğma gəldi?!

Yoxsa, kimisə gözüyaşlı qoymusan?!...

Hə, Aydın qardaşım! Sizin də dediyiniz kimi, Ramiz Rövşən sözünün  ruhu da başqadır, rəngi də, ölçüsü də.. Elə ki, Ramiz Rövşən  sözünü sevdik, sözdən anladıq, bax, onda, başqa bir dünyaya qədəm qoyuruq. Bax, onda, vətəni də, yurdu da, torpağı da, insanlığı da gerçəkdən sevməyi bacarır, vətənin əsgəri olmağa müntəzir oluruq...

Məqalədə vurğulayırsınız ki, şeirlərini sevsəm də, Ramiz Rövşəni yaxından heç görməmisən. Həmyerlim olmasına baxmayaraq mən də onu tədbirlərdə çox görsəm də, bir neçə dəfə söhbət eləmək mutluluğunu dadmışam. Bu azacıq söhbətimiz illərə bərabər olub, torpağımın, yurdumun ətrini şeirlərindən qəlbimə köçürsəm də, söhbətindən doya bilməmişəm...

Milli mənliyi ilə həmişə oxucuların diqqətində olan Ramiz Rövşən sözləri ilə də onları sehirləməyi bacarır. Şeirlərində duyulan səmimilik, şirinlik, sadəlik, saflıq və böyüklük onun qəlbindən şeirlərinə süzülür. Ramiz Rövşən müqəddəs şair xəyalı ilə doğma yurdunu, onun füsunkarlığını təkrarsız təbiətini İlahi məqamına qədər yüksəldib.  Məhz bu xüsusiyyətlərinə görə həmsöhbətləri onu dinləməyə böyük üstünlük verirlər.

Ramiz Rövşən RUH şairidir, DƏRD şairidir.

Ramiz Rövşənlə həmsöhbət olanlar bilir ki, onun sehrindən çıxmaq çətindir. O, vətənin aşiqidir, yurdun, torpağın və ən nəhayət, İNSANlığın divanəsidir. Ramiz Rövşənin özü burda, ruhu göylərdədir. Bəlkə, o, Allaha yaxın olmaq üçün göylərdə məskən salıb, bəlkə, o, yanıb kül olmaq üçün üz tutub göylərə. Axı, SÖZ tonqalında yananlar, kül olub yenidən doğulurlar bu SÖZ dünyasında əbədi yaşamaq üçün...

Tahirə Öztürk (AĞAMİRZƏ)

Şairə-jurnalist